Όταν ήμαστε μικροί!

Έπαιρνε η μάνα μας δυο χούφτες αλεύρι (περίπου δυο φλιτζάνια του τσαγιού) και το ζύμωνε με λίγο χλιαρό νερό (χωρίς προζύμι ή μαγιά) το σταύρωνε και το άφηνε δίπλα στο τζάκι (δεν είχαμε ούτε σόμπα με ξύλα ούτε μαγκάλι, τα κάρβουνα και τα κομμένα ξύλα ήταν πολυτέλεια, ενώ το τζάκι με τα κούτσουρα ή τις ρίζες ήταν του φτωχού) λίγη ώρα.
Μετά έκοβε ένα κομμάτι ζυμάρι το έκανε μπάλα και με τα δάκτυλα της (όπως ο φούρναρης κάνει τη λαγάνα) το άνοιγε τόσο όσο ήταν το τηγάνι της (20 εκατοστά και πάχος 1,5 εκατοστά) και το τηγάνιζε σε καυτό λάδι (κι από της δυο μεριές όπως την ομελέτα / που αυγά τότε) και με το πιρούνι της το τρυπούσε για να μη σκάσει και καεί αλλά και για να ψηθεί μέσα.
Συνέχιζε δε να τηγανίζει όλο το ζυμάρι
Τρώγονται ζεστά με ζάχαρη, μέλι, μαρμελάδα, φρέσκο βούτυρο και με διάφορα τυριά (μην έχετε δε την απορία με τι τα τρώγαμε εμείς, και σκέτα μπροστά στην πείνα μας ήταν όνειρο).
Καλή επιτυχία και θα σας αρέσουν (εάν δε όταν ζυμώνεται το αλεύρι βάλετε και πολύ λίγη μαγιά/ξερή θα γίνουν τρέλα.
Δεν είναι τηγανίτες είναι το τιγανόψωμο του φτωχού για να μεγαλώσει (αλεύρι από σιτάρι και λάδι από ελιές).